Edukacja i interpretacja dziedzictwa

>
>

Narzędzie No. 7: Edukacja i interpretacja dziedzictwa

Edukacja i interpretacja dziedzictwa

Użyteczność tego narzędzia

Interpretacja Dziedzictwa (HI) jest wykorzystywana do:

  • Planowania I zarządzania zasobami dziedzictwa danego terytorium do użytku publicznego.
  • Tworzenia mediów interpretacyjnych (paneli, wizyt, mediów audiowizualnych, cyfrowych itp.) pod kątem walorów dziedzictwa i terytorium.
  • Podnoszenia świadomości na temat ochrony dziedzictwa wśród odbiorców zewnętrznych i lokalnych mieszkańców.
  • Badania i oceniania przestrzeni kulturowych i dziedzictwa oraz zasobów istotnych dla mieszkańców.
  • Zaangażowania mieszkańców zarówno w planowanie i prace badawcze nad terytorium i dziedzictwem jak i szkolenia miejscowych specjalistów w technikach interpretacyjnych.
  • Partycypacyjnego wyznaczenia terytorium i wymiarów dziedzictwa .
  • Uwidocznienia innych (lub nowych) narracji, rozpraw i interpretacji na tema terytorium i walorów kultury i dziedzictwa .

Opis narzędzia

Interpretacja Dziedzictwa jest dyscypliną, która pozwala się poruszać między różnymi dyscyplinami i metodykami, i ma na celu tworzenie mediów interpretacyjnych i materiałów komunikacyjnych między zasobami dziedzictwa (przyrodniczymi i kulturowymi) a odbiorcami zewnętrznymi. Jej definicja ewoluuje od momentu powstania blisko wiek temu.

Interpretacja Dziedzictwa jest dyscypliną, która pozwala się poruszać między różnymi dyscyplinami i metodykami, i ma na celu tworzenie mediów interpretacyjnych i materiałów komunikacyjnych między zasobami dziedzictwa (przyrodniczymi i kulturowymi) a odbiorcami zewnętrznymi. Jej definicja ewoluuje od momentu powstania blisko wiek temu.
Interpretacja dziedzictwa odnosi się do wszystkich sposobów, poprzez które informacja jest komunikowana gościom w punkcie edukacyjnym, przyrodniczym czy rekreacyjnym, takim jak muzeum, park czy centrum naukowe. Dokładniej, jest to komunikowanie informacji, lub wyjaśnienie natury, pochodzenia, przeznaczenia zasobów historycznych, przyrodniczych lub kulturowych, obiektów, stanowisk i zjawisk z wykorzystaniem metod spersonalizowanych i niespersonalizowanych. Niektóre międzynarodowe autorytety w muzeologii wolą określenie mediacja (pośrednictwo) dla tej samej koncepcji, stosując użycie w innych językach europejskich

Celem Interpretacji Dziedzictwa: Fascynujące, nie wyjaśniające. Zaciekawić, nie ilustrować. Zaangażować, nie nauczyć. Proces polega na: prowokowaniu, korelowaniu, odsłanianiu.

Wybraliśmy dwa najczęściej używane na polu profesjonalnym i naukowym:

  1. Stowarzyszenie na rzecz Interpretacji Dziedzictwa (1996): „Sztuka odsłaniania in situ znaczenia dziedzictwa przyrodniczego, kulturalnego i historycznego gościom odwiedzającym takie miejsca w swoim wolnym czasie „.
  2. Narodowe Stowarzyszenie na rzecz Interpretacji (2000): „Interpretacja jest procesem komunikacji, w którym tworzy się połączenia emocjonalne i poznawcze pomiędzy zainteresowaniem odbiorców a znaczeniem odziedziczonych zasobów”.

Freeman Tilden (1957), jeden z ojców interpretacji, sformułował pewne zasady interpretacji, które pozostają podstawą tej dyscypliny:

  1. Interpretacja będzie jałowa, jeśli nie połączy tego, co prezentuje lub opisuje, z osobowością i doświadczeniem odbiorcy.
  2. Samo podanie informacji nie jest interpretacją. Interpretacja to ujawnienie znaczeń ukrytych pod informacją. Choć interpretacja zawiera element informacji, to są to dwie całkiem odrębne kategorie
  3. Interpretacja jest sztuką obejmującą wiele dziedzin. Każdej zaś sztuki do pewnego stopnia można się nauczyć.
  4. Głównym celem interpretacji nie jest nauczanie, lecz pobudzanie do myślenia.
  5. Interpretacja powinna mieć na celu przekazanie wizji całości, a nie tylko części. Jej adresatem powinien być człowiek w całej swej złożoności.
  6. Interpretacja skierowana do dzieci (mniej więcej do 12 roku życia) powinna być nie tyle okrojoną i uproszczoną wersją prezentacji dla dorosłych, ile raczej działaniem opartym na całkiem odrębnych przesłankach. Najlepiej jest opracować osobny program dla dzieci.

Cele:

Interpretacja Dziedzictwa ma dwa rodzaje celów. Z jednej strony , cele ogólne są ukierunkowane na zasoby. Cele te odnoszą się do zarządzania, jakości i przyjemności z wyglądu, właściwego wykorzystania zasobów i korzyści społecznych, kulturowych i gospodarczych. Z drugiej strony, cele szczegółowe są ukierunkowane na komunikację , tj. są ukierunkowane na odbiorcę. Cele te można podzielić na trzy (Morales, 2001):

  • Cele edukacyjne – co chcemy, żeby odwiedzający wiedział.
  • Cele emocjonalne – co chcemy, żeby odwiedzający czuł.
  • Cele związane z nastawieniem – co chcemy, żeby odwiedzający zrobił.

Grupę docelową stanowią członkowie społeczności lokalnej, organizacje, specjaliści od interpretacji dziedzictwa. Dobrze jest zaprosić do procesu pewną liczbę, różnorodnych interesariuszy, w celu uzyskania różnych perspektyw. Wskazane jest, żeby pracować na dwóch poziomach: szkoleniach z zakresu interpretacji dziedzictwa oraz wykorzystać to, co mogą wnieść specjaliści z zakresu interpretacji dziedzictwa do społeczności.

Narzędzie to może być zastosowane na każdym etapie istnienia ekomuzeum, zarówno na etapie projektowym jak i w istniejącym i skonsolidowanym ekomuzeum, jako że praca z interpretacją dziedzictwa jest zawsze wartościowym narzędziem zarówno przy tworzeniu projektu ekomuzeum jak i w ekomuzeum funkcjonującym.

Wytyczne do zastosowania narzędzia

Planowanie Interpretacyjne:

Jakiekolwiek działanie interpretacyjne musi być wcześniej przygotowane zgodnie z metodyką i celami szczegółowymi. Planowanie jest procesem analizy środków, usług, programów, zasobów, personelu i wszystkich innych zmiennych sprzyjających transmisji wiadomości. Pozwala komunikować znaczenie w sposób interesujący i efektywny, przyczyniając się do zaspokojenia potrzeb gości, ochrony zasobów i poprawy jakości życia lokalnych mieszkańców. Innymi słowy: Planowanie. Pozwala przeanalizować i podjąć decyzję; w końcu, zarządzania tożsamością, dziedzictwem i rozwojem gospodarczym. Z takiego planowania wyłoni się plan interpretacyjny, który jest dokumentem wynikającym z procesu planowania.

Illustration 1. Etapy Planowania Interpretacyjnego.
Źródło: opracowanie własne w oparciu o Morales, 2001.

Planowanie jest stałym procesem analizy, który nie jest zamknięty i jest otwarty na zmiany w celu jego ewolucji poprawy (Morales: 2001, 171). Składa się z nie więcej niż 8 faz, które zawiera to, co można uznać za planowanie strategiczne, od pierwszego kontaktu z terytorium i zasobami, przez pracę nad dokumentami i w terenie, analizę środowiska i ocenę zmiennych, które będą ograniczać informację interpretacyjną aż do wykonania i ewaluacji planu interpretacyjnego (Ilustracja 1).

Inwentaryzacja i zbieranie informacji, jako że inwentaryzacja będzie miała fazę kumulacyjną, ale w swojej fazie ewolucyjnej będzie selektywna, wykorzystując najistotniejsze informacje w celu wypełnienia celów interpretacyjnych; i 4. Analiza, jako że podczas analizy zebrane informacje są odsiane, selekcjonując te, które w największym stopniu wspierają wiedzę odbiorców (obecną i potencjalną), istotne i interesujące koncepcje i walory interpretacji, istniejące przestrzenie i infrastruktura czy te z potencjałem. Podobnie, przywiązuje się wagę do tych walorów, które są najbardziej reprezentatywne lub stwarzają oczywiste szanse na interpretację.

Środki interpretacyjne

Sposób zastosowania tego narzędzia polega na tworzeniu spersonalizowanych środków interpretacyjnych i/lub niespersonalizowanch środków interpretacji.

TYP PODTYP ZALETY WADY
Znaki i panele Znak informacyjny, znak interpretacyjny, informacyjne znaki i sygnały ostrzegawcze Jasna i stosowna informacja
Zredukowane koszty
Minimalne koszty utrzymania
Są statyczne
Są często przedmiotem wandalizmu
Możliwe oddziaływanie wizualne
Publikacje Broszury, przewodniki i plakaty Szybkie czytanie
Zredukowane koszty
Zbierają informacje o usługach
Służą jako pamiątki
Można w każdym momencie konsultować się z nimi
Generują odpady
Są statyczne
Są przestarzałe.
Automatyczny mechanizm audiowizualny Wideo, projekcje, nagłośnienie itp. Informacja wysokiej jakości
Tworzą lub uzupełniają klimat miejsca.
Motywują do odwiedzin.
Dostarczają specyficznych informacji.
Wysoki koszt
Wymagają infrastruktury i źródeł energii.
Wymagają kontroli i utrzymania.

Środki niespersonalizowane lub bezobsługowe to te, które nie wymagają obecności interpretatora, przekaz interpretacyjny jest dostarczany przez inne mechanizmy i elementy takie jak oznakowanie, publikacje, przewodniki do samodzielnego użytku, zautomatyzowane mechanizmy audiowizualne itp. środki spersonalizowane lub obsługowe wymagają interakcji między odwiedzającym a interpretatorem, takie jak wycieczki z przewodnikiem, urządzenia audiowizualne obsługiwane przez personel, animacje, warsztaty itp.

TYP PODTYP ZALETY WADY
Wyspecjalizowany personel Gry, warsztaty, zajęcia twórcze, biblioteki zabawek, eksploracje sensoryczne itp. Informacje uzupełniające.
Motywują do odwiedzin i doświadczania.
Promują świadomości i empatię.
Wymagają wykwalifikowanego personelu.
Wymagają szczególnych warunków i materiałów.
Gość musi być zmotywowany (czas trwania).
Media audiowizualne obsługiwane przez personel Wideo, projekcje, nagłośnienie itp. Informacja wysokiej jakości
Tworzą lub uzupełniają klimat miejsca.
Motywują do odwiedzin.
Dostarczają informacji uzupełniających.
Interpretator może wchodzić w interakcję, odpowiadać na pytania itp.
Wysokie koszty
Wymagają infrastruktury i źródeł energii.
Wymagają kontroli i utrzymania.
Wymagają wyspecjalizowanego personelu.
Wizyty zorganizowane Wycieczki z przewodnikiem, usługi spontaniczne, wycieczki w pojazdach Kontakt osobisty
Motywują do doświadczania.
Wymagają umiejętności (wycieczki pojazdami)
Nie zawsze mogą być dostosowane do każdej grupy.
Są uzależnione od pogody.
Specyficzne środki bezpieczeństwa
Animacje (żywa historia) Bierne (uczestnicy nie wchodzą w interakcję) lub aktywne (uczestnicy wchodzą w interakcję) Interpretator może komentować, dostarczać wyjaśnień itp.
Motywują do odwiedzin i doświadczania.
Są powtarzalne.
Nierekomendowane dla dużych grup
Wymagają wyspecjalizowanego personelu iI wolontariuszy.

Materiały pomocnicze

Sposób zastosowania tej metodyki odbywa się za pośrednictwem warsztatów. Warsztaty te muszą być prowadzone przez specjalistów od Interpretacji Dziedzictwa, powinny być dostosowane do tworzonych środków interpretacji. Czas trwania warsztatów to 8 do 16 godzin.

Bibliography

Ham, Sam H. (2014). Interpretación – Para marcar la diferencia intencionadamente. Sevilla: Asociación para la Interpretación del Patrimonio.
Mateos Rusillo, S.; Marca Francés, G .; y Attardi Colina, O. (2016). La difusión preventiva del patrimonio cultural. Gijón: Trea.
Mateos Rusillo, S. M. (Coord.) (2008): La comunicación global del patrimonio cultural. Gijón.
Morales Miranda, J. (2001). Guía práctica para la interpretación del Patrimonio: el arte de acercar el legado natural y cultural al público visitante. Sevilla, Junta de Andalucía.
Tilden, F. (2006 [1957]): La Interpretación de nuestro Patrimonio. Sevilla: Asociación para la Interpretación del Patrimonio. Sevilla.
Valdés Sagüés, Mª. C. (1999). La difusión cultural en el museo: servicios destinados al gran público. Gijón: Trea.

Autorstwa

Lisa Pigozzi, Nunzia Borrelli, Raul dal Santo, Silvia Dossena, Lucia Vignati 

Koordynatorzy Naukowi

Więcej narzędzi