Interpretacja Dziedzictwa (HI) jest wykorzystywana do:
Interpretacja Dziedzictwa jest dyscypliną, która pozwala się poruszać między różnymi dyscyplinami i metodykami, i ma na celu tworzenie mediów interpretacyjnych i materiałów komunikacyjnych między zasobami dziedzictwa (przyrodniczymi i kulturowymi) a odbiorcami zewnętrznymi. Jej definicja ewoluuje od momentu powstania blisko wiek temu.
Interpretacja Dziedzictwa jest dyscypliną, która pozwala się poruszać między różnymi dyscyplinami i metodykami, i ma na celu tworzenie mediów interpretacyjnych i materiałów komunikacyjnych między zasobami dziedzictwa (przyrodniczymi i kulturowymi) a odbiorcami zewnętrznymi. Jej definicja ewoluuje od momentu powstania blisko wiek temu.
Interpretacja dziedzictwa odnosi się do wszystkich sposobów, poprzez które informacja jest komunikowana gościom w punkcie edukacyjnym, przyrodniczym czy rekreacyjnym, takim jak muzeum, park czy centrum naukowe. Dokładniej, jest to komunikowanie informacji, lub wyjaśnienie natury, pochodzenia, przeznaczenia zasobów historycznych, przyrodniczych lub kulturowych, obiektów, stanowisk i zjawisk z wykorzystaniem metod spersonalizowanych i niespersonalizowanych. Niektóre międzynarodowe autorytety w muzeologii wolą określenie mediacja (pośrednictwo) dla tej samej koncepcji, stosując użycie w innych językach europejskich
Celem Interpretacji Dziedzictwa: Fascynujące, nie wyjaśniające. Zaciekawić, nie ilustrować. Zaangażować, nie nauczyć. Proces polega na: prowokowaniu, korelowaniu, odsłanianiu.
Wybraliśmy dwa najczęściej używane na polu profesjonalnym i naukowym:
Freeman Tilden (1957), jeden z ojców interpretacji, sformułował pewne zasady interpretacji, które pozostają podstawą tej dyscypliny:
Interpretacja Dziedzictwa ma dwa rodzaje celów. Z jednej strony , cele ogólne są ukierunkowane na zasoby. Cele te odnoszą się do zarządzania, jakości i przyjemności z wyglądu, właściwego wykorzystania zasobów i korzyści społecznych, kulturowych i gospodarczych. Z drugiej strony, cele szczegółowe są ukierunkowane na komunikację , tj. są ukierunkowane na odbiorcę. Cele te można podzielić na trzy (Morales, 2001):
Grupę docelową stanowią członkowie społeczności lokalnej, organizacje, specjaliści od interpretacji dziedzictwa. Dobrze jest zaprosić do procesu pewną liczbę, różnorodnych interesariuszy, w celu uzyskania różnych perspektyw. Wskazane jest, żeby pracować na dwóch poziomach: szkoleniach z zakresu interpretacji dziedzictwa oraz wykorzystać to, co mogą wnieść specjaliści z zakresu interpretacji dziedzictwa do społeczności.
Narzędzie to może być zastosowane na każdym etapie istnienia ekomuzeum, zarówno na etapie projektowym jak i w istniejącym i skonsolidowanym ekomuzeum, jako że praca z interpretacją dziedzictwa jest zawsze wartościowym narzędziem zarówno przy tworzeniu projektu ekomuzeum jak i w ekomuzeum funkcjonującym.
Planowanie Interpretacyjne:
Jakiekolwiek działanie interpretacyjne musi być wcześniej przygotowane zgodnie z metodyką i celami szczegółowymi. Planowanie jest procesem analizy środków, usług, programów, zasobów, personelu i wszystkich innych zmiennych sprzyjających transmisji wiadomości. Pozwala komunikować znaczenie w sposób interesujący i efektywny, przyczyniając się do zaspokojenia potrzeb gości, ochrony zasobów i poprawy jakości życia lokalnych mieszkańców. Innymi słowy: Planowanie. Pozwala przeanalizować i podjąć decyzję; w końcu, zarządzania tożsamością, dziedzictwem i rozwojem gospodarczym. Z takiego planowania wyłoni się plan interpretacyjny, który jest dokumentem wynikającym z procesu planowania.
Planowanie jest stałym procesem analizy, który nie jest zamknięty i jest otwarty na zmiany w celu jego ewolucji poprawy (Morales: 2001, 171). Składa się z nie więcej niż 8 faz, które zawiera to, co można uznać za planowanie strategiczne, od pierwszego kontaktu z terytorium i zasobami, przez pracę nad dokumentami i w terenie, analizę środowiska i ocenę zmiennych, które będą ograniczać informację interpretacyjną aż do wykonania i ewaluacji planu interpretacyjnego (Ilustracja 1).
Inwentaryzacja i zbieranie informacji, jako że inwentaryzacja będzie miała fazę kumulacyjną, ale w swojej fazie ewolucyjnej będzie selektywna, wykorzystując najistotniejsze informacje w celu wypełnienia celów interpretacyjnych; i 4. Analiza, jako że podczas analizy zebrane informacje są odsiane, selekcjonując te, które w największym stopniu wspierają wiedzę odbiorców (obecną i potencjalną), istotne i interesujące koncepcje i walory interpretacji, istniejące przestrzenie i infrastruktura czy te z potencjałem. Podobnie, przywiązuje się wagę do tych walorów, które są najbardziej reprezentatywne lub stwarzają oczywiste szanse na interpretację.
Środki interpretacyjne
Sposób zastosowania tego narzędzia polega na tworzeniu spersonalizowanych środków interpretacyjnych i/lub niespersonalizowanch środków interpretacji.
TYP | PODTYP | ZALETY | WADY |
---|---|---|---|
Znaki i panele | Znak informacyjny, znak interpretacyjny, informacyjne znaki i sygnały ostrzegawcze | Jasna i stosowna informacja Zredukowane koszty Minimalne koszty utrzymania |
Są statyczne Są często przedmiotem wandalizmu Możliwe oddziaływanie wizualne |
Publikacje | Broszury, przewodniki i plakaty | Szybkie czytanie Zredukowane koszty Zbierają informacje o usługach Służą jako pamiątki Można w każdym momencie konsultować się z nimi |
Generują odpady Są statyczne Są przestarzałe. |
Automatyczny mechanizm audiowizualny | Wideo, projekcje, nagłośnienie itp. | Informacja wysokiej jakości Tworzą lub uzupełniają klimat miejsca. Motywują do odwiedzin. Dostarczają specyficznych informacji. |
Wysoki koszt Wymagają infrastruktury i źródeł energii. Wymagają kontroli i utrzymania. |
Środki niespersonalizowane lub bezobsługowe to te, które nie wymagają obecności interpretatora, przekaz interpretacyjny jest dostarczany przez inne mechanizmy i elementy takie jak oznakowanie, publikacje, przewodniki do samodzielnego użytku, zautomatyzowane mechanizmy audiowizualne itp. środki spersonalizowane lub obsługowe wymagają interakcji między odwiedzającym a interpretatorem, takie jak wycieczki z przewodnikiem, urządzenia audiowizualne obsługiwane przez personel, animacje, warsztaty itp.
TYP | PODTYP | ZALETY | WADY |
---|---|---|---|
Wyspecjalizowany personel | Gry, warsztaty, zajęcia twórcze, biblioteki zabawek, eksploracje sensoryczne itp. | Informacje uzupełniające. Motywują do odwiedzin i doświadczania. Promują świadomości i empatię. |
Wymagają wykwalifikowanego personelu. Wymagają szczególnych warunków i materiałów. Gość musi być zmotywowany (czas trwania). |
Media audiowizualne obsługiwane przez personel | Wideo, projekcje, nagłośnienie itp. | Informacja wysokiej jakości Tworzą lub uzupełniają klimat miejsca. Motywują do odwiedzin. Dostarczają informacji uzupełniających. Interpretator może wchodzić w interakcję, odpowiadać na pytania itp. |
Wysokie koszty Wymagają infrastruktury i źródeł energii. Wymagają kontroli i utrzymania. Wymagają wyspecjalizowanego personelu. |
Wizyty zorganizowane | Wycieczki z przewodnikiem, usługi spontaniczne, wycieczki w pojazdach | Kontakt osobisty Motywują do doświadczania. Wymagają umiejętności (wycieczki pojazdami) |
Nie zawsze mogą być dostosowane do każdej grupy. Są uzależnione od pogody. Specyficzne środki bezpieczeństwa |
Animacje (żywa historia) | Bierne (uczestnicy nie wchodzą w interakcję) lub aktywne (uczestnicy wchodzą w interakcję) | Interpretator może komentować, dostarczać wyjaśnień itp. Motywują do odwiedzin i doświadczania. Są powtarzalne. |
Nierekomendowane dla dużych grup Wymagają wyspecjalizowanego personelu iI wolontariuszy. |
Sposób zastosowania tej metodyki odbywa się za pośrednictwem warsztatów. Warsztaty te muszą być prowadzone przez specjalistów od Interpretacji Dziedzictwa, powinny być dostosowane do tworzonych środków interpretacji. Czas trwania warsztatów to 8 do 16 godzin.
Ham, Sam H. (2014). Interpretación – Para marcar la diferencia intencionadamente. Sevilla: Asociación para la Interpretación del Patrimonio.
Mateos Rusillo, S.; Marca Francés, G .; y Attardi Colina, O. (2016). La difusión preventiva del patrimonio cultural. Gijón: Trea.
Mateos Rusillo, S. M. (Coord.) (2008): La comunicación global del patrimonio cultural. Gijón.
Morales Miranda, J. (2001). Guía práctica para la interpretación del Patrimonio: el arte de acercar el legado natural y cultural al público visitante. Sevilla, Junta de Andalucía.
Tilden, F. (2006 [1957]): La Interpretación de nuestro Patrimonio. Sevilla: Asociación para la Interpretación del Patrimonio. Sevilla.
Valdés Sagüés, Mª. C. (1999). La difusión cultural en el museo: servicios destinados al gran público. Gijón: Trea.
Nunzia Borrelli, Barbara Kazior, Marcelo Murta, Óscar Navajas, Nathalia Pamio, Manuel Parodi-Álvarez, Raul dal Santo, Julio Seoane
This project has been funded with support from the European Commission. The content of this website reflects the views only of the author, and the Commission cannot be held responsible for any use which may be made of the information contained therein.
O ile nie zaznaczono inaczej, zawartość tej witryny jest objęta licencją Creative Commons Attribution 4.0 International license.