Muzeografia Społeczności

Muzeografia jest „(…) definiowana jako praktyczny lub stosowany aspekt muzeologii, tj. Zestaw technik stworzonych, żeby pełnić funkcje muzealne, w szczególności te związane z planem muzeum, konserwacją, restauracją, bezpieczeństwem i ekspozycją” (Desvallées and Mairesse, 2010).

Zaprezentowane tutaj narzędzie będzie się skupiało na tworzeniu ekspozycji. Ekspozycja jest tym elementem, który naznaczył część historycznej ewolucji współczesnego muzeum. Przeszła ona od bycia zainteresowaną zbiorami jak fetyszem do bycia zainteresowaną walorami dziedzictwa jako osią komunikacyjną instytucji. Wystawy, poprzez muzeografię, są narzędziem interakcji, widzialności i tożsamości wizerunku, którym emanuje muzeum. Nowa Muzeologia postawiła sprawę jasno, że ekspozycja – tak jak samo muzeum – powinna być tworzona jako środek a nie cel. Ekspozycja stała się kluczowym instrumentem prezentacji dziedzictwa, badającym nowe języki i techniki muzeograficzne. Ta metamorfoza nie była ograniczona do poszukiwania nowej formy wystawy, języków, mediów muzeograficznych czy narracji, ale także do zaangażowania publiczności w wypracowanie scenariusza muzeum i montaż muzeum.

Mając na względzie tworzenie ekomuzeum, ekspozycja pozycjonuje się jako jedna z najbardziej użyteczny metod wykorzystania dziedzictwa i dialogu pomiędzy społecznością i specjalistami. Poprzez ekspozycję proces działań społecznych jest inicjowany, prowadzi do większej świadomości dziedzictwa i budowania tożsamości, poprzez które społeczność zaczyna się angażować w podejmowanie decyzji na temat swojej przyszłości i przyszłości terytorium. Na zakończenie, przestrzeń (społecznego) muzeum staje się laboratorium społecznym i kulturowym.

Cechy charakterystyczne:

Głównymi cechami charakterystycznymi muzeografii są:

• Każda wystawa (muzeograficzna) musi być powiązana z przedstawicielami społeczności.
• Wystawa jest sposobem udzieleniu głosu społeczności: jej pamięci, toponomii, jej potrzebom i problemom, jej terytorium itp.
• Każda wystawa powinna być narzędziem pedagogiki globalnej (Freire, 1990), o ile służy, daje impuls, tworzy kulturę krytyczną (Rivard, 1987).
• Każda wystawa nie jest końcem (celem), ale środkiem komunikacji i dialogu z i na rzecz społeczności.

Cele:

Głównymi celami tego narzędzia są:

• Tworzenie zespołów multidysyplinarnych złożonych ze specjalistów i członków społeczności.
• Tworzenie przestrzeni muzealnych na danym obszarze, które zostaną zaprojektowane i wdrożone przez społeczność.
• Badania dotyczące walorów dziedzictwa i różnych głosów (narracji), które będą tworzone na ich temat./li>
• Zaangażowanie mieszkańców w tworzenie i zarządzanie ekomuzeum poprzez ustanawianie przestrzeni muzealnych.