Cyfrowa inwentaryzacja opiera się na rozwijaniu zdolności do facylitacji w digitalizowniu zbiorów ekomuzeum z wykorzystaniem telefonów komórkowych i innych niskonakładowych technologii, zachowując krytyczny system do zarządzania digitalizacją i udostępniania zbiorów online. Zdefiniowanie kryteriów do kategoryzowania zbiorów opiera się na kluczowych aspektach lokalnego dziedzictwa a nowe technologie otwierają dogodne możliwości dla ich digitalizacji i rozpowszechnienia zbiorów przy zachowaniu wysokich standardów jakości.
W ostatnich dekadach, obecność muzeów w świecie cyfrowym była ograniczana do instytucji z dostępem do znacznych finansowych i technicznych zasobów. Sprzęt niezbędny do digitalizacji zbiorów był kosztowny, ze względny na fakt, że trzeba było osiągnąć i utrzymać wysoki standard narzędzi i laboratoriów. Obecnie, rozpropagowanie smartphonów ułatwia ten proces, jako że spersonalizowane urządzenia mają wystarczająco wysokiej jakości aparaty fotograficzne, żeby wykonać dobre jakościowo zdjęcie do digitalizacji kolekcji.
Niezbędne jest zdefiniowanie kryteriów i utrzymanie określonych standardów w procesie digitalizacji, co ma na celu prawidłowy przepływ dla zapewnienia demokratyzacji zbiorów. W tym sensie inwentaryzacja cyfrowa jest właściwym narzędziem dla ekomuzeum, biorąc pod uwagę kontekst i dostępność zasobów. Dobrze określony sposób pracy, z właściwymi kryteriami może mieć wpływ na większą demokratyczność ekomuzeów z otwartym dostępem do zbiorów.
Projekt Przenośnego Muzeum – Edycja Kieszonkowa jest rozwijany w ramach partnerstwa pomiędzy Goethe-Institut São Paulo, Instituto Moreira Salles i Wiki Moviment Brazil. Projekt ten zaowocował stworzeniem Podręcznika Przenośnego, narzędzia wykorzystywanego jako punkt odniesienia do digitalizacji w instytucjach brazylijskich. Inicjatywa ta może być powielana w innych instytucjach, a odniesienie wykorzystywane przez ekomuzea może się opierać na metodykach rozwiniętych przez instytucje zajmujące się inwentaryzacją dziedzictwa kulturowego, takie jak Brazylijski Instytut (IBRAM) i Brazylijski Narodowy Instytut Dziedzictwa Kulturowego (IPHAN).
Nunzia Borrelli, Barbara Kazior, Marcelo Murta, Óscar Navajas, Nathalia Pamio, Manuel Parodi-Álvarez, Raul dal Santo, Julio Seoane
This project has been funded with support from the European Commission. The content of this website reflects the views only of the author, and the Commission cannot be held responsible for any use which may be made of the information contained therein.
O ile nie zaznaczono inaczej, zawartość tej witryny jest objęta licencją Creative Commons Attribution 4.0 International license.
